เนื่องจากผู้เขียนได้มีการทำงานที่ต้องตรวจสอบไฟล์ จึงอยากจะแชร์ประสบการณ์การเขียน web service โดยยกตัวอย่างการเขียนดังนี้ โดยจากตัวอย่างผู้เขียนได้ใช้ฟังก์ชัน client.DownloadData(url) โดยผลลัพธ์ที่ได้ มีดังนี้ ถ้าไม่มีไฟล์อยู่ก็จะตอบกลับมาเป็น “File not found.” ถ้ามีไฟล์ระบบจะตอบกลับมาว่ามีจริง ซึ่งหวังว่าจะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อยค่ะ
สำหรับหัวข้อนี้สามารถนำไปใช้ได้ทั้งกับนักพัฒนาที่ใช้ Xcode และ Xamarin.iOS นะครับ แต่ภาพตัวอย่างที่ใช้ประกอบในบทความจะมาจาก Xamarin.iOS บน Visual Studio ครับ อุปกรณ์ที่ใช้งานระบบปฏิบัติการ iOS ในปัจจุบัน มีอะไรบ้าง และขนาดหน้าจอ ความละเอียดเท่าไหร่ คงเป็นคำถามแรกๆสำหรับนักพัฒนาแอปพลิเคชันสำหรับใช้งานบนระบบปฏิบัติการ iOS ก่อนที่จะเริ่มออกแบบหน้าจอ ข้อมูลจาก http://iosres.com/ นี้คือคำตอบนั้นครับ ความหลากหลายของขนาดหน้าจอ จะเห็นได้ว่าเยอะไม่แพ้ Android เลยทีเดียวสำหรับปัจจุบัน เมื่อแอปพลิเคชันของเราจำเป็นต้องทำงานได้บนทุกอุปกรณ์ ต้องทำอย่างไร บทความนี้จะสรุปสิ่งที่ต้องรู้และศึกษาเพิ่มเติม เกี่ยวกับการทำ Adaptive Layout หรือ รูปแบบการแสดงผลที่ปรับเปลี่ยนไปตามขนาดหน้าจอได้เอง Unified Storyboard เล่าวิวัฒนาการของวิธีการออกแบบ UI ของ iOS แอปพลิเคชันซักหน่อยนะครับ โดยแต่เริ่มนั้นเนื่องจากมีเพียงแค่ iPhone ที่ใช้ระบบปฏิบัติการ iOS เครื่องมือของทาง Apple สำหรับใช้ออกแบบหน้าจอเรียกว่า Interface Builder ซึ่งปัจจุบันถูกผนวกรวมมากับ Xcode เรียบร้อยแล้ว ใช้ไฟล์ .xib ในการออกแบบ ลักษณะจะเป็น 1 หน้าจอ 1 ไฟล์ ใช้ไฟล์เพียงชุดเดียว แต่เมื่อมี iPad ซึ่งมีขนาดหน้าจอที่แตกต่างออกไป นักพัฒนาก็ต้องสร้างไฟล์สำหรับ iPad อีกชุด ต่อมาไฟล์สำหรับออกแบบ UI ที่ชื่อว่า Storyboard ก็ถูกนำมาใช้งาน เป็นการออกแบบในลักษณะที่ สามารถวางหน้าจอ หลายๆ หน้าจอ และกำหนดความเชื่อมโยง โดยใช้ segue เป็นตัวเชื่อมการแสดงผล แต่ก็ยังต้องมี ไฟล์ Storyboard สำหรับ iPhone และ iPad แยกกันอยู่ดี เมื่อมาถึง iOS 8.0 ความหลากหลายของขนาดหน้าจอมีมากขึ้นแม้แต่ iPhone เอง ก็มีหลายขนาด ตัว Unified Storyboard จึงถูกนำมาใช้เพื่อแก้ปัญหานี้ ทำให้ออกแบบ Storyboard เพียงไฟล์เดียวสามารถใช้งานได้กับอุปกรณ์ทุกขนาดหน้าจอ โดยใช้ร่วมกับเทคโนโลยีอีก 2 อย่างคือ Auto Layout และ Size Class วิธีการใช้งาน 1. เมื่อสร้างโปรเจ็คจะมีไฟล์ .storyboard เปิดไฟล์ จากนั้นในหน้าต่าง Property เลือกใช้งาน Use Auto Layout, Use Size Classes 2. ด้านบนของ Interface Builder จะปรากฏเมนูที่เกี่ยวกับการทำ Unified Storyboard ดังรูป 3. ทำการกำหนดค่าใน info.plist เพื่อใช้ไฟล์ Storybord ดังกล่าวเป็น Main interface ของทั้ง iPhone และ iPad 4. ตอนนี้ไฟล์ Storyboard ของเราก็พร้อมใช้งาน รองรับการออกแบบโดยมีความสามารถ Auto Layout และ Size Class ให้ใช้งานแล้วครับ Auto Layout แนวคิดหลักของ Auto Layout คือการตั้งเงื่อนไขเพื่อกำหนดตำแหน่งและขนาดของ Control ที่อยู่บนหน้าจอ เพื่อให้สามารถปรับตำแหน่งให้เหมาะสมกับขนาดหน้าจอที่เปลี่ยนไปได้ ซึ่งเรียกว่า Constraint มีหลายชนิดด้วยกันดังนี้ Size Constraints คือการกำหนดขนาด โดยระบุ ความกว้าง ความสูง โดยส่วนตัวผมคิดว่าแบบนี้ค่อนข้างได้ใช้น้อยครับ เพราะเหมือนกับเรากำหนด Property ความกว้าง ความสูง ปกติ เหมาะใช้กำหนดแค่ความกว้าง หรือ ความสูงอย่างใดอย่างหนึ่งผสมกับ Constraints แบบอื่นๆ Center Constraints คือการกำหนดให้อยู่ในจุดกึ่งกลาง โดยอ้างอิงจากขนาดของ View ที่เปลี่ยนไป จะทำให้อยู่ในตำแหน่งกลางเสมอ อันนี้ก็ได้ใช้งานบ่อยครับ Combinational Constraints คือการอ้างอิงตำแหน่งของ Control
เนื่องจากช่วงนี้ ผู้เขียนมีโอกาสได้เข้ามาอยู่ในแวดวงของ Dojo และได้ประสบกับปัญหาในการที่จะ set property ของ Dojo ซึ่งในที่นี้คือ Radio Button หลังจากที่ได้ลองผิด ลองถูก Error กันหัวหมุน จนสุดท้ายได้เจอทางออก เลยอยากจะบันทึกไว้สำหรับตัวเองมาดูในอนาคต และเผื่อท่านอื่นที่ประสบปัญหาเดียวกัน มาเจอจะได้ลองนำไปใช้งานกันดูค่ะ Let’s GO!!! เนื่องจาก Radio Button เป็น Control ภายใต้ dijit/form/RadioButton ดังนั้น การเขียนคำสั่งเพื่อ set property จึงได้เป็นดังนี้ dijit.byId(‘control_id‘).set(‘control_prop‘, value); control_id : id ของ control นั้น ๆ control_prop : property ของ control ที่ต้องการกำหนดค่า value : ค่าที่ต้องการกำหนด ตัวอย่างเช่น ต้องการกำหนดให้ radio button ที่มี id=”rdBtn1″ ไม่สามารถใช้งานแต่ยังแสดง(disable) และ id=”rdBtn2″ มีค่าโดยปริยายเป็นเลือกไว้ จะเขียน Code ได้ดังนี้ dijit.byId(‘rdBtn1’).set(‘disabled’, true); dijit.byId(‘rdBtn2’).set(‘checked’, true); ซึ่ง properties ของ control ต่าง ๆ สามารถดูเพิ่มเติมได้จากเว็ปเพจของ Dojo ตามลิงค์นี้ค่ะ Dojo Documentation หวังว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์แก่ท่านผู้อ่านไม่มาก็น้อยนะคะ แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ
MongoDB เป็น open-source document database ประเภทหนึ่ง โดยเป็น database แบบ NoSQL Database จะไม่มีการใช้คำสั่ง SQL ไม่เน้นในการสร้างความสัมพันธ์ของข้อมูลแต่จะเป็นรูปแบบโครงสร้างที่เจ้าของ NoSQL สร้างขึ้นมาเองและจัดเก็บข้อมูลเป็นแบบ JSON (JavaScript Object Notation) ซึ่งจะเก็บค่าเป็น key และ value โดยจุดเด่นอยู่ที่ความเร็วในการทำงานเป็นหลัก คิวรี่ข้อมูลได้เร็วขึ้น การทำงานในส่วนของ database จะลดลง แต่จะไปเน้นการทำงานในส่วนของโปรแกรมที่พัฒนาขึ้นมาแทน โดย database ประเภทนี้ จะเหมาะกับข้อมูลขนาดใหญ่ ที่ไม่ซับซ้อน การทำงานที่ไม่หนักมาก สามารถทำงานกับระบบที่เป็นการทำงานแบบเรียลไทม์ (Real Time) ได้ดี รูปแบบการจัดเก็บ Collections การเก็บข้อมูล document ใน MongoDB จะถูกเก็บไว้ใน Collections เปรียบเทียบได้กับ Table ใน Relational Database ทั่วๆไป แต่ต่างกันที่ Collections ไม่จำเป็นที่จะต้องมี Schema เหมือนกันก็สามารถบันทึกข้อมูลได้ Schemaless คือ การไม่ต้องกำหนดโครงสร้างใดๆให้มันเหมือน SQL ปกติทั่วไป เช่น Collection User มีเก็บแค่ name ต่อมาเราสามารถเพิ่มการเก็บ position เข้ามาได้เลย ข้อดีของ MongoDB MongoDB เป็น database แบบ Document-Oriented โดยลักษณะการเก็บข้อมูลจะใช้รูปแบบ format เป็น Json Style โดย Row แต่ละ Row ไม่จำเป็นต้องมีโครงสร้างข้อมูลเหมือนกัน เช่น MongoDB ใช้ระบบการจัดการ memory แบบเดียวกับ cached memory ใน linux ซึ่งจะปล่อยให้ OS เป็นคนจัดการ Memory ใช้ภาษา javascript เป็นคำสั่งในการจัดการข้อมูล MongoDB เป็น Full Index กล่าวคือรองรับข้อมูลมหาศาลมากๆ สามารถค้นหาจากส่วนไหนของข้อมูลเลยก็ได้ MongoDB รองรับการ เพิ่ม หรือ หด field แบบรวดเร็ว ไม่ต้องใช้คำสั่ง Alter Table read-write ข้อมูลรวดเร็ว write ข้อมูล แบบ asynchronous (คล้าย INSERT DELAYED ของ MyISAM ใน MySQL) คือไม่ต้องรอ Insert เสร็จจริงก็ทำงานต่อได้ MongoDB มี Capped Collection ซึ่งจะทยอยลบข้อมูลเก่าที่เก็บไว้นานเกินไปแล้วเอาข้อมูลใหม่มาใส่แทนได้ จะ clear ข้อมูลที่เก็บมานานเกินไปไว้ให้อัตโนมัติ ข้อมูลไม่โตกว่าที่เรากำหนด ค้นหาข้อมูลได้รวดเร็ว สามารถใช้เครื่อง server ที่ไม่ต้องคุณภาพสูงมากแต่แบ่งกันทำงานหลายๆเครื่อง ซึ่งประหยัดงบได้มากกว่าใช้เครื่องคุณภาพสูงเพียงเครื่องเดียว สามารถเขียนเป็นชุดคำสั่งได้ คล้ายๆกับการเขียน PL/SQL ข้อเสีย ของ MongoDB ถ้า project เก่ามีการ JOIN กันซับซ้อนก็จะเปลี่ยนมาใช้ MongoDB ได้ยาก กินพื้นที่การเก็บข้อมูลมากกว่า MySQL พอสมควร เพราะไม่มี Schema ดังนั้น Schema จริงๆจะอยู่ในทุก row ของฐานข้อมูล ทำให้ข้อมูลใหญ่กว่า MySQL หากใช้งานจน disk เต็ม จะ clear พื้นที่ disk ให้ใช้งานต่อยาก เพราะการสั่ง delete row ไม่ทำให้ฐานข้อมูลเล็กลง ต้องสั่ง compact เองซึ่งต้องมีที่ว่างที่ disk อีกลูกมากพอๆ กับพื้นที่ข้อมูลที่ใช้อยู่ปัจจุบันเป็น buffer ในการลดขนาด หากต้องการใช้งานเป็นฐานข้อมูลหลักแทน
บน Oracle 12c ได้มีการเพิ่มข้อมูลสำหรับแสดงผลวันเวลาที่ผู้ใช้เชื่อมต่อกับระบบได้อย่างสมบูรณ์ไว้แล้ว สามารถเรียกดูได้โดยสั่งดังนี้ ใช้โปรแกรม SQL Developer เข้าระบบให้เรียบร้อยดังภาพ พิมพ์คำสั่ง alter session set NLS_TIMESTAMP_TZ_FORMAT=’DD.MM.YYYY HH24:MI:SS’; col username format a15 col last_login format a25 select username,last_login from dba_users order by username; ดังภาพ ได้ผลลัพธ์ดังภาพ จากภาพจะมี User ของระบบและ User ที่ใช้งานประจำ ปนมาด้วยต้องแก้ SQL ให้กรองออกดังนี้ col username format a15 col last_login format a25 select username,last_login from dba_users where last_login is null and username not like ‘%SYS%’ and username not like ‘%SPATIAL%’ and username not like ‘%SCHEMA%’ and username not like ‘%NULL’ and username not like ‘XDB’ and username not like ‘APEX%’ order by username; ได้ผลลัพธ์ดังนี้ สำหรับ Oracle รุ่นเก่ากว่านี้จำเป็นจะต้องเปิด Audit Trail จึงจะสามารถตรวจสอบเวลาที่ user เชื่อมต่อกับระบบได้แต่สามารถตรวจสอบ ณ เวลาปัจจุบันได้ว่ามีใครเชื่อมต่ออยู่บ้างโดยพิมพ์คำสั่ง select username,machine,terminal,logon_time from v$session; จบขอให้สนุกครับ